Nieświeży oddech demokracji

Nie chciał ponoć, w żadnej mierze,
Rząd ze związkiem gadać szczerze.
Miast konkretów ciągłe zmyły,
Choć trójstronne sesje były.
Gadka z władzą, ponoć, żadna,
Władza sama sobie władna.
A związkowiec ma spraw huk,
Dwa dni by wyliczać mógł.
Stąd też w skrócie tylko żale:
Płaca, praca i socjale.
Jeszcze krócej: sprawy bytu.
Bo, wiadomo, jest do kitu.
Gadka jednak nic nie dała –
Związków sieć orzekła cała.
Dialog z władzą to jest pic,
Zrozumienia zero, nic.
Pozostało mknąć, niestety,
Do Warszawy, na pikiety.
Stąd przez polski asfalt grząski,
Do stolicy jadą związki.
Murarz, górnik, nauczyciel,
Domorosły uzdrowiciel.
Hutnik z huty, chłop spod stogu,
Na pikietę miast dialogu.
Z czterech kraju stron dziś walą.
Trąbią, gwiżdżą, dętki palą
(tlić opony – gips za drogi!
Polski naród jest ubogi).
Sejm, z senatem, rządu gmach,
Zadymione, aż po dach.
Morał z pikiet, nie bez racji,
O potrzebie konwersacji:
Dyskutując trzeźwy, wcięty,
Bacz na innych argumenty!
Uszanować myśl wypada
Nawet żony i sąsiada.
Kim, jak władzą, rządzi pycha,
Smrodu nieraz się nawdycha.