Ni do szabli, ni do szklanki

Zniknął tokaj już ze szklanek,
W pochwie szabla zardzewiała.
Fakt, że Węgier nasz bratanek,
Dawno Polska zapomniała.
Komitywy ciepło prysło,
Nie przyjaźni się kraj z krajem.
Chłód w stosunkach czuć nad Wisłą
I nawzajem, nad Dunajem.
Wspólne uczty i hulanki
Skrył czas pod żałobnym wieńcem.
Już my z Węgrem nie bratankiem,
Nawet, kurde, nie siostrzeńcem!
Żal Madziarom zazdrośnikom,
Ponoć cały naród szlocha,
Że miast z nimi z Ameryką,
Polska się obecnie kocha.
W Budapeszcie, to nie bzdety,
Niejednego głowa boli,
Że Warszawa dziś niestety,
USA od Węgier woli.
Dawny dobry druh dziś marny,
Polak wie to, bo nie kiep!
Nie pociąga nas czar Warny,
Ani puszta, ten ich step.
Bratankowie, mili moi,
To nie czas na fanaberie.
Polak wybrał, chce kowboi
I amerykańskie prerie!
Dla nich serce, w wieczór, rano
Im ostatnią chleba pajdę,
Nie z Węgrami, lecz z Obamą
Polska zetrze w proch Al-Kaidę!
Na bój twardy przeciw złu,
Choć i Madziar to gość w dechę,
Iść wszak lepiej z Winnetou,
Albo z samym Tecumsehem.
I tak jak indiański brat,
Nago wręcz, jak naturyści,
Polska wyswobodzi świat,
Znikną z niego terroryści.
Niech więc Węgier foch nie stroi,
Do nas złość zaniecha dziką,
Tylko Polska, mili moi,
Zwalczy terror, z Ameryką.
A i wy możecie sami,
Zamiast psioczyć, a to grzech,
Szable chwycić, stanąć z nami,
I do boju iść, we trzech.
Kiedyś może?, gdy zło minie,
Wrócą dawne noce, ranki.
Znowu będzie, jak w rodzinie,
Polak, Węgier ? dwa bratanki.