Gry małżeńskie

Gdy człowiek nie otrzymuje odpowiedniej porcji uczuć ze strony bliskich, zaczyna chorować.

Podobno pewien renesansowy arystokrata był przekonany, że malutkie dzieci mają w mózgu zakodowany naturalny język. Aby to sprawdzić postanowił przeprowadzić eksperyment na noworodkach z sierocińca. Wynajął mamki, które miały dzieci karmić i przebierać, ale nie wolno im było w żaden sposób się komunikować. Wierzył, że dzieci zaczną mówić „same z siebie”, nie był tylko pewien, czy po łacinie czy greką.
Eksperyment się nie udał. Mimo dobrej opieki, większość dzieci zmarła przed ukończeniem pierwszego roku życia! Dzisiaj wiemy dlaczego – człowiekowi nie wystarcza do życia tylko jedzenie i picie. Brak emocji to śmiertelna trucizna.

Ciuciubabka w małżeństwie
Niestety, choć większość ludzi pragnie bliskich uczuć, to jednocześnie też boi się otwierać i mówić czego naprawdę pragnie. Bywa, że łatwiej jest powiedzieć coś ważnego obcej osobie (np. księdzu, seksuologowi czy terapeucie), choć powinien to usłyszeć partner.
Na przeszkodzie stoją obawy o to, że otwierając się zostaniemy odrzuceni, wyśmiani, wykorzystani i będziemy zdani na łaskę partnera. Również osobiste zahamowania i zwykła nieumiejętność mówienia wprost sprawiają, że w życie wkrada się fałsz. Oto przykłady gier, które uprawiają ze sobą partnerzy.

„Zobacz jak mi ciężko”
Ta gra zaczyna się od tego, że jeden z partnerów pragnie uznania i wdzięczności, np. za to, że dużo pracuje. Jednak zamiast to otwarcie powiedzieć, woli biadolić, że jest zmęczony, ile to ma trosk na głowie i jakiego złego szefa. Może chodzić ze skwaszoną miną, wzdychać i na różne sposoby demonstrować swoją katorżniczą dolę.
Jeśli drugi partner zagra w tę grę, zaczną wspólnie narzekać i wtedy oboje dostaną jakąś namiastkę bliskości. Drugi partner może jednak w grze sfaulować, mówiąc: – Nie zawracaj mi znowu głowy duperelami. Wtedy ten pierwszy zostaje również „doładowany” silnymi emocjami i „ma prawo” poczuć się skrzywdzony. Tak czy inaczej w małżeństwie zaczyna się coś dziać.

Żebranie o miskę zupy
To gra seksualna. Na przykład mąż zaleca się do żony, ale ona go odtrąca. Przez jakiś czas daje jej spokój, a potem próbuje ponownie. Natrafia na to samo. W końcu doprowadza to do awantury jako namiastki seksu ( Jesteś oziębła. A tobie chodzi tylko o jedno) i kończy się trzaśnięciem drzwiami. Mąż wtedy czuje się uprawniony do flirtowania z innymi kobietami i bez wyrzutów sumienia może zdradzać małżonkę. Ona może poczuć triumf nad nim i sprawić aby był jej bardziej uległy.
U podstaw tej gry często stoją patologie seksualne. Mężczyzna, który uprawia tę grę ma bowiem zwykle równie silne zahamowania, co kobieta. Być może nawet nieświadomie wybierali siebie pod tym kontem, bowiem nie muszą się teraz konfrontować z własną niepewnością seksualną.

„Gdyby nie ty”
Ta gra polega na poszukiwaniu osoby odpowiedzialnej za własne wady i zmarnowane szanse. Na przykład kobieta wybiera na męża człowieka dominującego, który ogranicza jej wolność i samodzielność. Gdyby między partnerami panowała otwartość, mogłaby mu być za to wdzięczna, bowiem w gruncie rzeczy boi się samodzielności i nie wierzy w swoje siły. Gra polega jednak na tym, że ona pozostaje zależna, narzekając jednocześnie na dominującego męża i myśląc jak by to było wspaniale, „gdyby nie on…”.
Gier małżeńskich jest więcej. Niemal każda para tworzy jakiś rodzaj „chocholego tańca”, którego celem jest wyplatanie określonych emocji. Jednak im mniej tego typu gier, im więcej prawdziwej otwartości, tym lepsza kondycja związku.