Wicher w brzuchu

Dwieście lat temu nikt nie znał pojęcia nadpobudliwości psychoruchowej. Dzisiaj diagnozuje się je u ludzi coraz częściej.

Spotkałem się niegdyś z chłopcem, który cierpiał na nadpobudliwość psychoruchową (ADHD). Po chwili rozmowy wiedziałem już, że ma szalony kłopot ze skupianiem uwagi. Poprosiłem go: Patryk, usiądź chwilę i trzymaj obie ręce na biurku. Chłopiec chętnie wykonał moją prośbę, ale po 10 sekundach powiedział: Proszę pana już nie mogę. Co się dzieje, Patryk? – spytałem. Już nie mogę, czuję taki wielki wicher w brzuchu. Ten „wicher” to było dla niego bardzo nieprzyjemne uczucie, które znikało, gdy się ruszał, śmiał, rozmawiał itd. Bezczynność była dla niego nie do zniesienia.
Patryk słyszał od rodziców to samo co Winston Churchill, wybitny mąż stanu i premier Wielkiej Brytanii, który również jako dziecko cierpiał na nadpobudliwość: Gdybyś tylko spróbował nakreślić plan swojego działania i postarał się go zrealizować! Jestem pewna, że byłbyś w stanie osiągnąć bardzo dużo. Twoja bezmyślność jest twoim największym wrogiem.

Nikt go nie lubi
Patryk miał szalone problemy w szkole: mimo dobrze rozwiniętego intelektu otrzymywał fatalne oceny. Nie uważał na lekcjach, przeszkadzał dzieciom, niemal na każdej przerwie kogoś przewrócił w swoim szalonym biegu przez korytarz albo zaśmiewał się do rozpuku, jeśli komuś zginął tornister. To prowokowało dzieci do bójek i przezywania… Dzieci nie lubiły Patryka także dlatego, że nie podporządkowywał się regułom gier i wprowadzał nieznośny chaos wokół siebie, próbował zawsze postawić na swoim i po prostu nie słuchał innych dłużej niż kilka sekund. Nie lubili go też nauczyciele, bo wygłupiał się bez powodu i nie koncentrował się, gdy się do niego mówiło. Był mistrzem w wywoływaniu u dorosłych najpierw zdziwienia, potem irytacji, wreszcie uczucia bezsilności i prawdziwego gniewu. Rodzice z trudem znosili jego zachowanie i mieli głębokie przekonanie, że po prostu źle go wychowywali i muszą teraz za to słono zapłacić.
Efekt jest taki, że dzieci nadpobudliwe mają zwykle zaniżoną samoocenę, uważają, że są złe, krnąbrne, niezdyscyplinowane, nie potrafią podporządkować się nawet prostym poleceniom, co oznacza, że są głupie i widzą, że inni ludzie ich unikają.

Nie tylko dzieci
Nadpobudliwość psychoruchowa występuje u jednego na 25 dzieci (w przeciętnej klasie szkolnej powinno być przynajmniej jedno dziecko nadpobudliwe). Jednak laikowi nie jest łatwo postawić diagnozę nadpobudliwości, bowiem w bardzo podobny sposób zachowują się dzieci, które mają zaburzenia emocjonalne, przeżywają chroniczny lęk lub niepokój, są chore (np. cierpią na alergie pokarmowe, padaczkę, zapalenie mózgu itd.) Ba! Nawet całkiem zdrowa, dorosła osoba, zachowuje się czasem jakby była nadpobudliwa! Przypomnijmy sobie, co robimy przed trudnym egzaminem, w poczekalni u dentysty czy przed ważną rozmową kwalifikacyjną: chodzimy z kąta w kąt, nerwowo skubiemy palce, trudno się nam skupić na jednej myśli, czujemy nieprzyjemne pobudzenie itd., jakbyśmy byli nadpobudliwi!
W dobrym towarzystwie
Jeśli byłeś dzieckiem nadpobudliwym, to pewnie pamiętasz to dziwne uczucie ożywienia, które nie opuszczało cię prawie nigdy i może do dzisiaj się odzywa. Teraz prawdopodobnie masz wiele pomysłów, spieszysz się, lubisz mówić (ze słuchaniem jest gorzej), źle znosisz bezczynność i możesz cierpieć na jakiś nałóg. Być może żywisz nie do końca świadome przekonanie, że coś jest z Tobą nie w porządku i masz zaniżoną samoocenę. Jednak nadpobudliwość stawia cię w doborowym towarzystwie! Dziećmi nadpobudliwymi byli również: Albert Einstein, Leonardo da Vinci, Tomasz Edison, Agatha Christie, Tom Cruise, Cher…