Wędrówka zachodnim wybrzeżem

Położone nad Morzem Egejskim zachodnie wybrzeże wyspy nie jest tak chętnie odwiedzane przez turystów. Chociaż nie brak tutaj wielu ciekawych zakątków i miejsc to jednak jest zdecydowanie mniej ośrodków wypoczynkowych, a większość z nich urządzona jest w pobliżu stolicy wyspy i lotniska.
Nadmorskie plaże z zachodniej strony wyspy są najczęściej kamieniste. Morze, ze względu na wiejący często silny wiatr, często bywa wzburzone. Nie sprzyja to kąpieli, ale za to zwolennicy windsurfingu i kitesurfingu mają tutaj swój raj. Klimat jest bardziej wilgotny co widoczne jest choćby po bujnej zieleni. Wczasowicze wypoczywają najczęściej w kurorcie Ixia i położonym w pobliżu starożytnego miasta Ialissos, kąpielisku Trianda. Urlopowiczów z Polski spotkać można nawet w położonej na południe od lotniska Diagoras miejscowości Tholos (Theologos).
Ulubionym miejscem wypoczynku mieszkańców miasta Rodos jest odległa tylko o 10 km od stolicy góra Filerimos. Na jej wierzchołku istniał akropol doryckiego Ialissos, jednego z najstarszych miast wyspy. Wznoszący się 267 m n.p.m. wierzchołek jest wspaniałym pomnikiem cywilizacji wyspy z różnych epok. Zwiedzić tam można ruiny budowli z okresu prawie trzech tysiącleci. Z czasów hellenistycznych, z przełomu III i II w. p.n.e. pochodzą ruiny niewielkiej świątyni Ateny Polias i świątyni Zeusa. Z okresu wczesnochrześcijańskiego (V/VI w.) są ruiny bizantyjskiej bazyliki z baptysterium, gdzie znajduje się marmurowa chrzcielnica zbudowana w kształcie krzyża z zaokrąglonymi ramionami. Na górze widoczne są też ruiny niedokończonej kaplicy z XV/XVI w. oraz wieży. Najlepiej zachowaną budowlą jest klasztor założony w X w. i odbudowany z ruin przez Włochów przed II wojną światową.
Warto zajrzeć też do wnętrza urządzonego częściowo w zboczu góry kościółka św. Jerzego. Występujące w jego greckiej nazwie słowo "Chodos" (Agios Georgios Chodos) oznacza właśnie "zakopany, schowany". We wnętrzu kościółka zobaczyć można freski przedstawiające sceny z życia Chrystusa oraz fresk pokazujący klęczącego rycerza i krzyż maltański. Z okresu włoskiego panowania na wyspie (lata 20. i 30. XX wieku) pochodzi droga krzyżowa na końcu której umieszczony jest 15?metrowy krzyż.
U podnóża góry Filerimos położone jest Ialissos, drugi największy ośrodek wyspy (ok. 10 tys. mieszkańców). Najciekawszym miejscem zachodniego wybrzeża wyspy są przede wszystkim wykopaliska w starożytnym doryckim mieście Kamiros (pol. Kamejros). Kamiros był najmniejszym z trzech istniejących na wyspie antycznych miast?państw, tworzących heksapolis. Jego rozkwit przypadał na VI w. p.n.e. Po silnym trzęsieniu ziemi w II w. miasto zostało opuszczone i nie zamieszkałe. Przez wieki zostało całkowicie zapomniane. Ruiny Kamiros zostały odkryte w połowie XIX w. Systematyczne wykopaliska i badania archeologiczne starożytnych ruin rozpoczęli Włosi w latach 30. XX wieku. Kamiros było zbudowane na tarasach wznoszących się nad morzem. Posiadało gęstą zabudowę, poprzecinaną ulicami i placami. Trzęsienie ziemi w 226 p.n.e. zniszczyło prawie wszystkie budynki. Mieszkańcy jednak odbudowali miasto i podnieśli go ze zgliszcz. Jednak w 142 r. kolejne trzęsienie ziemi przyniosło mu zupełną zagładę i niemal zrównało go z ziemią.
Ruiny, które dziś możemy podziwiać, pochodzą w znacznej części z czasów hellenistycznych.
Na najniższym tarasie urządzona była agora otoczona kilkoma świątyniami, ołtarzami ofiarnymi różnych bóstw hellenistycznych, posągami i budynkami mieszkalnymi. Niewielka świątynia zbudowana pośrodku tarasu była poświęcona przypuszczalnie Apollinowi Pytios.
Część tarasu zajmowała exteda, nisza z ławkami do siedzenia, oddzielona niezbyt wysokim murem od podwyższenia z kilkoma ołtarzami, gdzie składano ofiary różnym bogom greckim, m.in. Heliosowi. Za extedą znajdowała się publiczna łaźnia po której zachowały się fragmenty urządzeń doprowadzających ciepłą wodę i ciepłe powietrze.
Wzdłuż obu stron głównej ulicy wznosiły się różne budynki mieszkalne. Nad miastem góruje akropol, z której rozciąga się wspaniały widok na leżące u podnóża ruiny, morze i okolicę. Pod akropolą urządzona była wielka cysterna na wodę (z VI p.n.e.). Zbiornik posiadał cztery metry głębokości.
Największą i najciekawszą budowlą antycznego miasta była dwustumetrowa stoa, wolno stojąca, wydłużona hala kolumnowa, z dwoma rzędami doryckich kolumn. Stoa była miejscem handlu a jej wnętrze zapewniało odpoczynek pielgrzymom. Obok niej znajdują się ruiny świątyni Ateny Pallas.
W pobliżu wspominanych ruin starożytnego miasta, w odległości ok. 10 km, położona jest niewielka przystań rybacka Kamiros Skala. Stąd wybrać się można na wycieczkę łodzią na pobliską wyspę Chalki. Warto zajrzeć też do jednej z miejscowych tawern i spróbować którejś z potraw ze świeżo złowionych ryb. W skalnej ścianie nad wioską widoczna jest elewacja niedokończonego skalnego grobu z okresu hellenistycznego.
Około 2 km na południe od przystani Kamiros Skala ujrzeć można, wznoszące się na trudno dostępnej skale, ruiny obronnego zamku joannitów, Kritinia. Twierdza zbudowana została w 1472 r. Rozbudowana później i ufortyfikowana przez kilku kolejnych wielkich mistrzów zakonu, o czym świadczą herby wyryte na zewnętrznych murach obronnych. Z niewielkiej wieży obserwacyjnej wybudowanej na najwyższym punkcie zamku, rozciąga się wspaniały widok na okolicę oraz niedalekie wyspy: Chalki i Alimnia.
Jeszcze dalej na południowy zachód, u podnóża pogórza Akramitis, na "monolicie" czyli samotnej skale wznoszącej się nad okolicą do wysokości 240 m n.p.m., znajdują się ruiny zamku Monolithos, kolejnej twierdzy joannitów, zbudowanego przypuszczalnie w XV w. Najlepiej zachowały się z niego mury kaplicy św. Jerzego i kilku innych budowli zamkowych.
Na leżącym parę kilometrów od ruin Monolithos przylądku Furni (Fuorni) pospacerować można po dwóch rzadko odwiedzanych, ale za to niezwykle pięknych piaszczystych plażach. Na bloku skalnym przy jednej z plaży znajduje się hellenistyczny relief przedstawiający Charona przewożącego łodzią dusze zmarłych do Hadesu przez Acheron. Na wierzchołku przylądka widoczne są fundamenty okrągłej budowli, prawdopodobnie starej latarni morskiej.
Południowy kraniec wyspy Rodos tworzy przylądek Prassonissi, na którego krańcu działa latarnia morska. Prasonissi to okresowo niewielka bezludna wyspa lub półwysep. Półwyspem jest w okresie lata, gdy poziom wody jest odpowiednio niski. W zimie natomiast, kiedy poziom wody w morzach się podnosi, przesmyk zostaje zalany i Prasonisi zamienia się w wyspę.
Długa piaszczysta plaża łącząca Prassonissi z Rodos jest jednocześnie granicą między zachodnią i wschodnią częścią Rodos. Południowy cypel jest też miejscem umożliwiającym jednoczesną kąpiel w dwóch morzach: Egejskim i Śródziemnym. Miejsce gdzie spotykają się obydwa morza jest idealne do uprawiana wind? i kitesurfingu.




Plaża na zachodnim wybrzeżu



Cichy zakątek



Port pasażerski



Wszechobecne cykady