Rozmowa z prezesami

Ustępujący prezes, Ireneusz Kazimierski, nie ukrywa satysfakcji, z tego, co udało mu się w ciągu minionych trzech lat zrobić. Ale na samym wstępie zastrzega: – Wszystko to co zrobiliśmy to zasługa załogi, do której i ja się zaliczam. Bez akceptacji przez pracowników linii obranej przez nowy zarząd, bez zrozumienia dla trudnych decyzji, bez poświęceń, nie byłoby sukcesów.

– Może pan je wymienić?
– Po pierwsze, w miarę spokojnie przechodzimy kryzys, który, niestety, jeszcze nie mija. Nie trzeba było robić dużej redukcji załogi, a były takie obawy. Po drugie – udało nam się poprawić znacznie warunki pracy 1350 ludzi: mają wyremontowane pomieszczenia socjalne, szatnie. Po trzecie – dokonaliśmy gruntownej restrukturyzacji parku maszynowego i budynków. Stare technologie zastąpiliśmy nowymi, wdrażając przy tym takie, których do tej pory nie było w Opocznie. Gruntownie zmieniliśmy gamę wzorniczą wracając z marką Opoczno na pozycję lidera. Jestem przekonany, że nie będzie w przyszłości potrzeby wygaszania pieców, ani też dokonywania redukcji załogi. Jest to nasz wspólny sukces, za który odchodząc chcę wszystkim naszym pracownikom złożyć serdeczne podziękowanie.

– Kryzys Was nie dotknął?
– O nie, to duża przesada. Zawsze można przecież powiedzieć, że można było osiągnąć więcej, uzyskać większy dochód. Tyle tylko, że stałoby się to głównie kosztem załogi. A przecież to ona stanowi trzon marki Opoczno. Przez kryzys wszyscy musimy oszczędzać. Od początku przejęcia Opoczno przez Cersanit, jego właściciel zrezygnował z dywidend, wszystkie zarobione środki przeznaczając na inwestycje i remonty. Można powiedzieć, że jesteśmy w pełni przygotowani na każdą sytuację. Na hossę również, która oby nadeszła jak najszybciej.

– Jeśli jest tak dobrze, to jakie zadania stoją przez nowym prezesem?
– Głównie kontynuacje rozpoczętych działań – mówi Krzysztof Taler. – Najważniejsze jest szukanie oszczędności. Będziemy starali się zmniejszyć koszty związane z pozyskaniem surowców, choć doskonale wiem, że nie będzie to łatwe.

– Jest pan ceramikiem, ekonomistą?
– Ukończyłem Akademię Górniczo–Hutniczą, kierunek odlewnictwo, a więc raczej niewiele miało to wspólnego z produkcją płytek, ale od 15 lat pracuję w przemyśle ceramicznym: 10 lat w Ceramice Paradyż, a od 4,5 roku w Cersanicie. Zajmowałem różne stanowiska, a ostatnio nadzorowałem całość procesu budowy zakładów ceramicznych na Ukrainie.

– To i doświadczenia budowlane?
– Ogromne, tym ważniejsze, że na styku dwóch systemów prawnych. Ukraina nie należy do Unii Europejskiej, i tam obowiązują zupełnie inne przepisy. Trzeba było gotowy projekt dostosować do wymogów prawa ukraińskiego, znaleźć odpowiednią działkę, przeprowadzić jej uzbrojenie i wybudować fabrykę. Ilość wszelkich uzgodnień, porozumień, wyjaśnień jakich trzeba było dokonać jest ogromna. Muszę zaznaczyć, że tak duża operacja nie udała się żadnemu innemu podmiotowi z Polski.

– Z tego co wiem, pracował pan już w Opocznie?
– Tak i wracam do tego miasta bez złych emocji, bez obaw, ale z nadzieją na podołanie zadaniom. Liczę na wparcie załogi, i mam nadzieje, że się nie przeliczę.

– Obu panom życzymy powodzenia i sukcesów.