Mama myśli, że jest głupia

Alicja ma jednego syna. ? Nigdy nie zdecyduję się na drugie dziecko. Gdybym urodziła jeszcze jednego chłopaka i byłby tak samo nadpobudliwy jak mój Gracjan, to chyba bym zwariowała. Znajomi mają córkę, która jest spokojna i słodka jak aniołek. Takie dziecko to skarb. Ja zawsze chciałam mieć trójkę dzieci, ale teraz się po prostu boję.

Mama ma ADHD
Alicja szukała pomocy u wielu neurologów, do których najczęściej trafiają rodzice dzieci z ADHD (zespół nadpobudliwości ruchowej z deficytami koncentracji uwagi). Na jej pytanie: ? Kiedy u mojego syna znikną objawy nadpobudliwości zwykle dostawała enigmatyczne odpowiedzi. W końcu jednak jeden z lekarzy powiedział jej: ? A czy u pani objawy nadpobudliwości znikły? Pani była dzieckiem nadpobudliwym i nadal posiada pani takie cechy.
Alicja zaniemówiła. Nigdy nie myślała o sobie jako o człowieku nadpobudliwym, w czasach jej dzieciństwa takie określenie nie było powszechne. Ale teraz wszystko ułożyło się w całość: W chwilach stresu zwykle czuła nieodpartą potrzebę pójścia do ubikacji albo zaczynała ją boleć głowa. Jedno źle dopasowane słowo męża potrafiło sprawić, że wybuchała, bardzo szybko się też podniecała seksualnie. Bywało, że gdy Gracjan ją denerwował, podbiegała do niego, wyrywała mu zabawkę i wyrzuciła przez okno. Zdarzało się jej wjechać w jednokierunkową ulicę pod prąd. Przyzwyczaiła się również do tego, że nagminnie zapomina kluczy, portfela itp. ? W końcu jestem głupią blondyną ? żartowała. Teraz zrozumiała, że to mogą być objawy nadpobudliwości.

Głupia blondynka
Alicja zrozumiała jeszcze jedno: swoją zaniżoną samoocenę. Dawniej gdy robiła coś dziwnego, np. jechała pod prąd, w głębi duszy myślała, że to objaw jej głupoty. Nie przyznawała się jednak do tego głośno i udawała, że się tym nie przejmuje. Dzieci, które cierpią na ADHD często zaczynają o sobie myśleć, że są głupie. Trudno im bowiem wykonać zadanie bezbłędnie, nawet jeśli się go długo uczyły, nie potrafią się koncentrować, słyszą często od dorosłych: ? Jesteś niemożliwy, trudno z tobą wytrzymać, znowu mnie nie słuchasz? Ze względu na swoją impulsywność nie są też lubiane przez rówieśników i nauczycieli.

Nadpobudliwość dziecka
Gracjan zachowuje się jak dziecko nadpobudliwe z kilku powodów ? prawdopodobnie odziedziczył po rodzicach gen nadpobudliwości. Ważnym czynnikiem jest jednak też naśladowanie zachowań swojej mamy i frustracje. Trudno jest mieć rodzica nadpobudliwego. Alicja jest niecierpliwa, nie potrafi czekać i chce aby Gracjan wykonywał jej polecenia natychmiast. Często też wybucha i jest stosunkowo mało przewidywalna dla dziecka (np. wyrzuca zabawki przez okno), a to narusza pouczcie bezpieczeństwa, wywołuje lęk i frustracje, które stymulują zachowania nadpobudliwe. Przykładem jest pacjent w poczekalni u dentysty ? mimo, że nie jest nadpobudliwy, to zachowuje się tak jakby był ? chodzi z kąta w kąt, trudno mu zebrać myśli, stuka palcami, czuje się źle itp.
W tej historii zachowania Gracjana znacznie się poprawiły, gdy Alicja zrozumiała, że sama ma problem z nadpobudliwością. Zaczęła kontrolować swoje zdenerwowanie i wycofywała się z sytuacji, zanim wybuchła. Do rozmów z Gracjanem wkraczał wtedy mąż. Pomogło też spostrzeżenie, że sama się ?nakręca?, gdy od słowa do słowa z błahego zdarzenia robi wielki problem. Uczyła się też czekania i choć nigdy nie lubiła ćwiczeń relaksujących, nauczyła się spokojnie oddychać, co znacznie zmniejszało jej zdenerwowanie.
Zmiana zachowań mamy uspokoiła chłopca. Cała rodzina odczuła poprawę.